Uznana hipoteza lingwistyczna o abstrakcyjności systemu językowego zmusza do akceptacji twierdzenia, że dowolny paradygmat opisu – bez względu na przyjęte założenia metodologiczne oraz stosowane procedury badawcze – jest zawsze przybliżonym odwzorowaniem stanu realnego. Tym samym należy przyjąć, że żadnej gramatyce nie można przypisywać cech absolutnych – „nie ma takiego modelu, któremu nie dałoby się przeciwstawić modelu lepszego”. Stwierdzenie to z kolei prowadzi do konkluzji, że w obrębie dowolnego – niesprzecznego i eksplicytnego – paradygmatu naukowego znajdują się zagadnienia, których adekwatny opis zgodny z zadeklarowanymi założeniami jest trudny do zrealizowania.