Problematyka antropologiczna i aksjologiczna zawsze stanowi specyficzny rdzeń konstytuujący podstawy oddziaływań wychowawczych, wzajemnie się też z nimi przenikając. (...) Zatem filozofia, formułując swe pryncypia, nie tylko może, ale i powinna służyć pedagogice jako źródło odniesień. Wychodząc od głównych kategorii filozofii Franza Rosenzweiga, Martina Bubera i Emmanuela Levinasa - totalność, drugi, relacja, mowa, wolność i odpowiedzialność - Jarosław Gara dowodzi, że w naturalny sposób mają one swe odniesienie w kluczowych obszarach oddziaływań wychowawczych. Tym samym kreśli postać „dialogicznej filozofii stosowanej” - pedagogiki dialogu. Jego praca w swych konkluzjach podejmuje dyskusję z propozycjami dwóch polskich myślicieli, Tadeusza Gadacza („wychowanie do wolności”) i Mariana Nowaka („wychowanie do wartości”), a zaproponowaną koncepcję wychowawczo-edukacyjną można określić mianem „wychowania do wyboru”.