O Picassie pisano wiele i w rozmaity sposób. I nic dziwnego -- był przecież wybitnym artystą i fascynującym człowiekiem. Już za życia stał się niekwestionowanym klasykiem nowoczesnej sztuki -- ale klasykiem nietypowym, bo bardzo żywo uczestniczącym w bieżącym życiu artystycznym, politycznym i towarzyskim swojej epoki. Jednak niewątpliwa wielkość jego malarstwa i ogromna sława, która go otaczała, utrudniały ocenę Picassa jako człowieka. Wzbudzał zawsze wiele emocji -- wytykano mu oportunizm, nazywano egoistą, dusigroszem, sadystą, mistrzem mistyfikacji; wielbiono go i nienawidzono. Dziś, po trzydziestu latach od śmierci artysty, możemy bardziej obiektywnie spojrzeć na jego postać i życie, z większą wyrozumiałością, ale i otwartością, mówić o jego słabostkach i przyzwyczajeniach, poglądach politycznych -- a także powikłanym życiu uczuciowym. Henry Gidel przedstawił w swej książce całą drogę życiową Picassa, również jego burzliwą młodość, o której często zapominamy, koncentrując się na latach największej chwały hiszpańskiego mistrza.