Tak jak i inne krótkonożne teriery, westie przejawia po dziś dzień cechy charakteru, jakie posiadać musiał skuteczny łowca gryzoni. Jest to fascynujące połączenie spontaniczności i uporu (jeśli westie coś wbije sobie do głowy, to niezwykle trudno jest mu to wyperswadować), twardości i opanowania, zaciętości i oddania tym, których kocha – a tym kimś lub czymś może być także domowy kot. Odpowiednio wychowany westie jest psem wesołym, pewnym siebie i wiecznie czymś zajętym. To nie jest pies dla jednego człowieka, ale dla całej rodziny, bo potrzeba więcej osób, aby znaleźć mu tyle zajęcia i zabawy, ile potrzebuje. Jego wygląd bardzo odbiega wówczas od znanego z obrazka białego schludnego pieska. Tak wygląda on rzadko i na krótko – na co dzień jest zbyt wiele okazji, by się ubrudzić i domowy westie mało przypomina wystawową piękność. Inną niezbyt przyjemną cechą charakteru westie jest jego hałaśliwość, przydatna wtedy, gdy obawiamy się włamywaczy, ale poza tym dosyć męcząca. Kiedyś szczekliwość była cechą jak najbardziej użytkową, bo pozwalała myśliwemu zorientować się, że pies znalazł zwierzynę, ale w dzisiejszych warunkach, zwłaszcza miejskich, jest w najwyższym stopniu niepożądana. Małego westie trzeba więc starannie wychować, aby ją ograniczyć. Wymagać to będzie stanowczości i wytrwałości, ale bez tych cech lepiej nie marzyć nawet o psie tej rasy. Każdy prawdziwy i odpowiedzialny opis west highland white teriera ostrzega, aby przyszłych właścicieli nie zmylił jego wygląd, nie odzwierciedlający w najmniejszym stopniu charakteru. Wystawowy westie z krągłą kocią główką to po prostu obraz łagodności i wdzięku. Jeśli jednak komuś wydaje się, że wytrymowany na wystawę, słodko wyglądający westie będzie równie łagodny i potulny, jak biały pudelek czy maltańczyk, popełnia wielki błąd!