PKN — jest pierwszą opowieścią dla dorosłych autorstwa Moniki Lipińskiej. Jest to opowiadanie trzydziestoletniej kobiety o imieniu Milena o perypetiach z żonatym kochankiem i konsekwencjach tego związku, skutkujących szalonym pomysłem nieoczekiwanej zmiany miejsca. Na czas jednego miesiąca decyduje się zamienić miejscami, domami i właściwie życiem z inną porzuconą właśnie przez swojego żonatego kochanka kobietą o imieniu Marta. Obie panie trafiają do zupełnie innych światów. My poznajemy tylko tę część Mileny, bo to ona snuje narrację. Milena ze swojej malutkiej kawalerki, którą nazywa pudełkiem na buty, trafia do dużego, nieprzytulnego, wręcz laboratoryjnie sterylnego mieszkania Marty, a w tym samym czasie Marta ma żyć w mieszkaniu Mileny i oddawać się zajęciom Mileny. Dzięki pieniądzom otrzymanym od bogatego ojca Marta otworzyła niewielką chińską restaurację prawie w centrum miasta, którą nazwała PKN od popularnej gry „papier, kamień, nożyce”. Milena zostaje przyjęta do pracy w PKN w charakterze kelnerki. Poznaje tam nowe osoby i zostaje porwana w wir zgoła kryminalnej intrygi, rozgrywającej się pod płaszczykiem restauracji i przy czynnym udziale zaufanej Marty, menedżerki o imieniu Elżbieta. Na szczęście wszystkie zagmatwane sprawy się rozwiążą, a Milena zyska nowych przyjaciół i nie tylko... Język opowiadania jest wartki, bez zbędnych opisów, dający bardzo realne wrażenie niezobowiązującego i lekkiego opowiadanka, jakiego się słucha przy kawie w gronie przyjaciół. Sposób narracji jest tak świetny, że książkę czyta się jednym tchem, rozumiejąc przy tym doskonale niuanse skrótów myślowych i podtekstów, jakie wszyscy stosujemy w naszym zgoła mało literackim życiu. Historia opisana w „PKN” mogła zdarzyć naprawdę… Monika LIPIŃSKA — studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Wrocławskim, ale ostatecznie ukończyła Studium Animatorów Kultury i Bibliotekarzy. Z wykształcenia jest zatem bibliotekarzem i animatorem kultury. Z zamiłowania podróżnik i eksplorator innych kultur i obyczajów, których poznawanie ogromnie ją fascynuje. Zwłaszcza kultura Chin i Japonii. Przez rok była wolontariuszką we Włoszech. Przygoda ta zaowocowała jej pierwszą książką zatytułowaną „Wszystkie smaki cappuccino”, wydaną w 2006 roku. Potem ukazała się powieść dla młodzieży „Miasto Zaginionych Ojców” (2007). W tym samym 2007 roku pani Lipińska zdobyła trzecie miejsce w konkursie Wydawnictwa Telbit na powieść dla młodzieży za książkę „Ćmy i motyle”, wydaną również w tym samym roku. W tym samym wydawnictwie w 2009 roku ukazała się powieść dla dzieci „Gaja i Anioł”, a w 2010 roku ostatnia książka pani Moniki Lipińskiej zatytułowana „Kokosowy Budda”, która zdobyła pierwsze miejsce w konkursie Wydawnictwa Telbit na powieść dla młodzieży. Monika Lipińska ma na koncie również artykuły o kulturach innych krajów. W 2005 roku zdobyła pierwsze miejsce w konkursie ogłoszonym przez czasopismo „Praca i Nauka za Granicą” za reportaż zatytułowany „Bezdomność w Dublinie”, opowiadający o sytuacji Polaków za granicą. O jej podróżach i książkach można poczytać na blogu monikalipinska.blog.onet.pl stworzonym przez Autorkę.