Po nie jest kolejnym podręcznikiem z cyklu „jak żyć”. To wyjątkowo szczera opowieść kobiety, która po rozstaniu z mężem wnikliwie przygląda się swojemu życiu. Czy aby na pewno jest to nowa rzeczywistość? A może to funkcjonowanie na wstecznym biegu? Rachel Cusk zastanawia się nad tym, jak zaledwie w kilkanaście tygodni udało jej się wraz z mężem przekreślić ich wspólną przeszłość i zniszczyć wszystko, co ich łączyło. Nie daje gotowej odpowiedzi, nie stwarza pozorów uniwersalności, nie epatuje uczuciami, a jednak intymny ton Po kusi pewnego rodzaju pociechą, którą przynieść może zanurzenie w kulturowym archetypie żalu i żałoby. "Skalpel Rachel Cusk dokonuje cięcia na organizmie rodziny. Popycha ją do tego prywatna katastrofa: dogorywanie małżeństwa, rozwód, wylizywanie emocjonalnych ran swoich i dzieci. Pisarka mówi wprost: trzeba społecznie umrzeć – zrzucić kostium kobiety, żony, matki, pracownicy – aby zobaczyć w sobie człowieka. Wtedy dopiero porozsypywane części ponownie zaczynają scalać się w nowy porządek. I nie tylko w przeszłości rodziców znajdziemy początek naszego dzisiejszego losu. Został on ustalony i opowiedziany o wiele wcześniej, w mitach, zwierciadłach zawiłych relacji międzyludzkich. Przenikliwy esej Cusk na swój sposób rani, ale tylko po to, aby oczyścić". Katarzyna Kubisiowska "Opowieść Rachel Cusk o rozstaniu z mężem jest obrazem depresji, z którą tak wielu z nas się dziś zmaga. Jeśli tracimy kogoś ważnego, kogoś, z kim przeżyliśmy wiele lat, z kim mamy dzieci, z kim dzielimy wspólne wspomnienia — jakaś część nas umiera. A gdy coś umiera, przychodzi żałoba. Rachel Cusk opisuje wewnętrzny krajobraz tej żałoby. Czuje się uboższa, pomniejszona, zdruzgotana, jakby wewnątrz były już tylko ruiny. Dzieli się z nami burzą sprzecznych uczuć — bezradności, winy, wstydu, wściekłości — broniąc się pisaniem przed wewnętrznym rozpadem". Justyna Dąbrowska