Seria prezentuje najbardziej znaczace i najciekawsze utwory z klasyki literatury polskiej. Wybitne utwory, które przez lata ksztaltowaly swiadomosc Polaków, opracowane i opatrzone komentarzem, pozwola kolejnym pokoleniom czytelników zapoznac sie z dzielami znanych i cenionych autorów. Cyprian Norwid (1821-1883), poeta, dramatopisarz, prozaik, malarz, rzezbiarz. Jeden z najoryginalniejszych i najwszechstronniejszych twórców polskich. Ksztalcil sie w Warszawie, po ukonczeniu gimnazjum rozpoczal nauke w szkole malarskiej. W 1842 roku wyjechal za granice. Przebywal w Niemczech, we Florencji, gdzie studiowal rzezbe, w Rzymie, a ostatecznie osiadl w Paryzu. W latach 1853-1854 mieszkal w Nowym Jorku, a nastepnie osiadl w Paryzu. Z powodu ubóstwa i choroby zamieszkal w podparyskim Zakladzie sw. Kazimierza. Zostal pochowany na cmentarzu w Ivry, a nastepnie przeniesiony do grobu zbiorowego w Montmorency. Norwid pisal utwory liryczne, prozatorskie, m.in. Czarne kwiaty (1856), Bransoletka (1858), cykl prelekcji O Juliuszu Slowackim (wyd. 1861), traktat poetycki Rzecz o wolnosci slowa (1869), eseje filozoficzne Milczenie (1882), poematy Promethidion (1851), Quidam (1855-1857), Assunta (1870), dramaty historyczne Kleopatra (1870-1878) i wspólczesne Pierscien wielkiej damy (1872). Norwid po debiucie w 1840 roku zostal okrzykniety najwiekszym talentem poetyckim mlodego pokolenia. Wkrótce jednak stracil popularnosc, a jego twórczosc zostala uznana za dziwna i trudna. W swoich utworach kladl nacisk na etyke i kult pracy. Jego wiersze, zawarte glównie w zbiorze Vade-mecum (wyd. calosci 1947), byly nowatorskie formalnie i ideowo, pozostajac zjawiskiem wyjatkowym zarówno na tle romantyzmu, jak i literatury polskiej.