Polesie to kraina uznawana za jedną z najdzikszych, najmniej zbadanych w dawnych granicach II Rzeczypospolitej. Krzysztof Hejke od kilku już lat podróżuje na rozlewiska Polesia, dokumentując i poszukując tego, co było jego istotą od wieków. Oprócz przyrody fotografuje ocalałe wśród postkomunistycznego banału drobne enklawy historii: dwory z resztkami szlacheckiej, zaściankowej przeszłości, ostoje pamięci i zapomniane cmentarze. Poznaje miejsca ukrycia dawnych pomników powstańczych, rozebranych w noc poprzedzającą wejście armii "najbardziej wyzwoleńczej". Bywa, że dom wita go zapachem chleba z mąki gryczanej i dzieli się prastarym przepisem na pranie koszuli w popiele ugniatanym nogami. Przemieszczając się szlakami wodnymi łodzią lub kajakiem w palosadzie z trzcin, w bagiennych ostępach odnajduje starodawne barcie - kłody z pszczołami i poznaje życie historycznych pszczelarzy. Obserwuje, jak ten wyjątkowy układ symbiozy człowieka i przyrody dziczeje i staje się typowym obrazkiem postsowieckiej prowincji, starając się sprostać nowym zadaniom państwa białoruskiego. Odwiedza miasta i wsie, dociera do miejsc, których próżno szukać w przewodnikach. Myśląc o Polesiu, zastanawiałem się, co zostało z tej, wydawać by się mogło, nierealnej krainy, jakoby wymarzonej, a przecież rzeczywistej, doskonale sfotografowanej przed pierwszą i drugą wojną światową, co stanowi dowód, że istniała naprawdę. O dzisiejszej izolacji Polesia niech świadczy ta książka, jedna z nielicznych publikacji na jego temat wydanych w ciągu ostatnich siedemdziesięciu lat. Daleko jej jednak do przekazu Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego z 1934 roku, gdzie uchwycone są cuda tamtejszych stron, których istota została bezpowrotnie wypłukana za sprawą nowej rzeczywistości. Pokonując rozliczne przeszkody, w moich podróżach na Polesie poszukiwałem ducha tego wyjątkowego miejsca, owego powietrza z przeszłości. Roztoczyło ono przede mną swój niepowtarzalny czar, od którego nie sposób się uwolnić. Powracam tam nie tylko ze względu na krajobrazy istniejące niby enklawy poza czasem czy niszczejące obiekty architektoniczne, ale przede wszystkim dla ludzi – zapomnianych, osamotnionych bohaterów zakazanych historii, strażników dawnych zwyczajów – próbując odświeżyć i utrwalić prawdy, które nosili w sobie całe życie. Ci ludzie u kresu swej wędrówki i te miejsca są wyzwaniem dla mojej wrażliwości i mojego aparatu. Krzysztof Hejke Krzysztof Hejke - Profesor zwyczajny sztuk filmowych. Urodził się w 1962 roku w Warszawie. Ukończył Liceum Sztuk Plastycznych w Nałęczowie. W latach 1987-1991 studiował w Instytucie Fotografii Artystycznej w Pradze (dyplom w 1990 roku) oraz na Wydziale Operatorskim Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (dyplom w 1991 roku).Jest profesorem na Wydziale Operatorskim i Wydziale Reżyserii macierzystej PWSFTviT w Łodzi. Swoje prace prezentował na ponad siedemdziesięciu wystawach indywidualnych w kraju i za granicą oraz w kilkunastu albumach, między innymi Polska romantyczna (siedmiokrotnie nagrodzona w konkursach na najpiękniejszą książkę), Kazimierz Dolny znany i nieznany, Tam gdzie lwowskie śpią Orlęta, Polska - Duch Ziemi, Cmentarz Łyczakowski w fotografii Krzysztofa Hejke, Katedra lwowska obrządku łacińskiego, Mazury. Obrazy nostalgii, Kresy. Zapomniana Ojczyzna, Świątynie Kresów, Ludzie Kresów oraz Huculszczyzna. Założyciel wydawnictwa Terra Nova. Autor poświęconej Polsce części prestiżowej publikacji Ludy świata. Pomysłodawca i autor jedynej w Polsce publikacji albumowej ukazującej kulisy władzy (z czasów rządu Jerzego Buzka) Premier w kolorze i czerni i bieli. Jeden z bohaterów książki W obiektywie. Mistrzowie polskiej fotografii. Współautor cykli National Geographic "Między niebem a piekłem", "Świat na talerzu", "Na końcu świata". Jego fotografie znajdują się w zbiorach muzeów i w kolekcjach prywatnych. Od kilkunastu lat podróżuje po dawnych kresach Rzeczypospolitej. Uczestnik wypraw wysokogórskich w Himalaje, Andy, góry Afryki, na Kaukaz oraz na Alaskę.