Pod koniec pracy zawodowej pragnę zwrócić uwagę na moje rzeczy mniej znane i pamiętane: pierwszy zarys twórczości J.J. Szczepańskiego, portrety Giedroycia i Stawara, studium o "Ślubie", arcydramacie Gombrowicza. Do nich też należą polemiki w sprawie Jarosława Iwaszkiewicza czy Tadeusza Borowskiego i Herlinga-Grudzińskiego. Cięższy kaliber prezentują teksty na temat konfrontacji literackiej wizji obozów z widmem światowego terroryzmu, demokratyzmu literatury polskiej ("Polski everyman" i kariera Emersona w Polsce - od Mickiewicza do Dąbrowskiej, Miłosza i Jana Pawła II) oraz dziwnej naszej "literatury urodzonej po roku 1960", czyli przemian trzech "Parnasów bis" w "średnią literaturę w średnim wieku". Moje wojenne pokolenie (roczniki 20), a przynajmniej ta jego część, do której się zaliczam, pokładała kiedyś znaczne nadzieje w "naszym wieku XX". Niestety, z nadziei pozostały "porachunki...". a zamiast puenty - ucieszne historyjki, co by było gdyby... (Tadeusz Drewnowski)