Poezja Arłou'a to zapis przeżyć, wrażeń z lektur i podróży oraz refleksji człowieka współczesnego. Biały wiersz narzuca prywatny ton wypowiedzi, którą paradoksalny humor i z lekka ironiczny dystans chronią przed nadmierną dyskursywnością. Podmiot liryczny przemawia bez pozy, głosem zwyczajnym, nie zakrzykując codzienności skrojonej na ludzką miarę. Dzieje się tak i wtedy, gdy powściągliwie broni suwerenności swojego uczucia do kobiety, przywiązania do dziecięcej pamięci minionych czasów, miejsc, a nawet przesądów - i wtedy, gdy w imię tychże zasad musi bronić zbiorowej godności, wolności i tożsamości swojego kraju i narodu. Przemawia tu człowiek wolny, osobny, lecz nie zacietrzewiony – i taką też perspektywę proponuje ojczystej Białorusi. Arłou'a czyni silniejszym nie to, co go zwycięża, lecz jego własna prywatność - to ona trwa i przetrwa w świecie cywilizowanym, więc ludzkim.