Filozoficzne rozprawki na temat poszukiwania wewnętrznego spokoju w burzy otaczającego człowieka świata. I nie kłoci się to wcale ze stylem narracji, gdzie napotykamy wielokrotnie szczerą i dosłowną konstatację rzeczywistości. Wszystko to spójnie ujmuje człowieka takim, jakim jest. Autor wykazuje szczególną umiejętność połączenia ludzkiej codzienności z tym, co trudne do nazwania i wskazania; bólem duszy, powodującym poszukiwania odpowiedzi na pytania, które trudno nawet sformułować. Czytając książkę mamy nieodparte skojarzenie do Adasia Miauczyńskego i jego nacechowanych niezgodą na wszystko dialogów wewnętrznych. Podobnie, jak u Koterskiego, świat dzieje się niemal wyłącznie w głowie narratora. Często w przeciągu minuty przerzuca on tysiące drobnych rzeczy, z których każda ma niewyobrażalną wagę i znaczenie. Bohater tej opowieści to samotnik, drobiazgowo analizujący rzeczywistość, w której żyje i która bardzo go dotyka. Ratunku szuka w odosobnieniu, odcięciu się od świata. Planuje ograniczyć dopływające doń bodźce, doznania poprzez odosobnienie i oczyszczanie umysłu na modłę wschodnią. Cały proces porzucania zadręczającego go świata zamierza wesprzeć grzybami halucynogenymi. Opowieść ma charakter w pewnym stopniu autobiograficzny. Główny bohater także ma na imię Przemek i chodzi tu najwyraźniej o niego, na dobrą sprawę do samego końca nie wiemy, czy mamy do czynienia jedynie z fikcją literacką. Czy bohaterowi uda się odnaleźć spokój i ciszę – gdy tak naprawdę to nie świat na zewnątrz odpowiada za jego zagubienie? Czy jego plan zamieszkania w piwnicy u znajomego ma szanse powodzenia? Podróż z Przemkiem, bohaterem "Religii dłoni" to niewątpliwie wielka przygoda, w którą warto się wybrać.