Kolejny okres w twórczości Brzozowskiego jest nie mniej zaskakujący od poprzednich — jego poglądy na temat religii wydają się być zupełnym przeciwieństwem tych, które można znaleźć w "Filozofii romantyzmu polskiego" Brzozowski przywołuje myśl wziętą z Renana, że Semici, podobnie jak wszystkie ludy starożytne, żyli w środowisku nadprzyrodzonego, oznacza to, że życie owych ludzi wydaje się im zupełnie od nich niezależne. Wiara w istnienie nadprzyrodzonego jest zatem rodzajem ubezwłasnowolnienia ludzkości.