Arno Schmidt uchodził za outsidera, skupionego na swoim Ja. Centrum wszystkich jego książek stanowią – często w rozmaitych przebraniach – jego osobiste doświadczenia, myśli, poglądy i zainteresowania. Bardzo osobliwa stylistyka opowiadań i powieści Arno Schmidta sprawiła, że nigdy nie stał się on ulubieńcem szerokiej publiczności, aczkolwiek w opinii krytyki uchodzi za jednego z najwybitniejszych autorów niemieckich po 1945 roku. Najważniejsze jego utwory to opowiadania Die Umsiedler (1953, Przesiedleńcy), Seelandschaft mit Pocahontas (1955, Krajobraz z Pocahontas), powieść Das steinerne Herz (1956, Kamienne serce). Kaff auch MARE CRISIUM (1960, Zapadła dziura także MARE CRISIUM), opowiadania z tomu Kühe in Halbtrauer (1964, Krowy na wpół w żałobie), dzieło życia Zettels Traum (1970, Sen Spodka), Die Schule der Atheisten (1972, Szkoła ateistów) i Abend mit Goldrand (1975, Wieczór ze złoconym brzegiem). Arno Schmidt jest autorem szeregu prac historycznoliterackich i psychoanalitycznych oraz esejów radiowych. Za swoją twórczość otrzymał m.in. nagrodę im. Theodora Fontane (1964) i nagrodę im. Goethego (1973).