Monologi trzech kobiet, które, być może, spotykają się w barze w pewnej nadmorskiej miejscowości. Jedna opowiada o wojnie, koncentrując się na epizodach walki prowadzonej przez Chorwatów w sierpniu 1995 roku. Dwie pozostałe mówią o czasach powojennych – okresie mafijnych porachunków, szemranych interesów, prosperity wielkich i małych przestępców. Opowieści składają się na obraz kobiecego doświadczenia wojny jako takiej – na pierwszy plan wysuwa się przemoc, opuszczenie, brak nadziei i poczucia bezpieczeństwa. Gdzieś daleko w tle jest miłość. Autorka pozwala swoim bohaterkom wykrzyczeć ból i wściekłość, jak w monologu Zdrowaś Mario, w którym panna młoda, stojąc w ruinach zburzonego kościoła, zadaje pytanie o sens wybaczania. „Pisanie jest dla mnie terytorium gniewu – mówi Ivana Sajko – terytorium walki, w której nieustannie usiłuję wymknąć się modelom i przymusom, nie tylko poprzez to, co piszę, ale i jak piszę”. Nie oznacza to bynajmniej oderwania od rzeczywistości, przeciwnie. Autorka opatruje monologi przypisami, cytując artykuły prasowe, urzędowe dokumenty i akty oskarżenia, wskazuje prawdziwe osoby, daty i miejsca. Język fikcji przenika się z językiem faktów, czyniąc książkę tym bardziej gorzką i oskarżycielską. Rio Bar jest powieścią polifoniczną, w której trzy głosy opowiadają o gnijącej, stęchłej ikebanie drażliwych punktów, oznak deformacji i anomalii wojny w Chorwacji, a także czasu po wojnie. Zbrodnie wojenne po obu stronach, panoszenie się bezkarnych kryminalistów, ksenofobia, krach gospodarki, brak perspektyw, mafijne porachunki, ponure losy uchodźców i ludzi zaginionych – to tylko niektóre z tematów, które porusza Ivana Sajko.