Seria: Scripta Theologica Thoruniensia, t. 12 Sobór Watykański II podjął z trzeźwym realizmem tezę: Ecclesia semper reformanda. Soborowe dzieło odnowy samego siebie Kościół rozpoczął od prac nad reformą liturgii. Zostało ono zawarte i wyrażone w pierwszym dokumencie Vaticanum II, czyli w Konstytucji o świętej liturgii, Sacrosanctum Concilium, nazywanej prymicjami tegoż soboru. Jej uchwalenie było wydarzeniem bez precedensu i nie miało równego sobie w całej dotychczasowej historii Kościoła. Jeszcze nigdy dotąd żaden z soborów powszechnych nie zajął się liturgią ex professo i nie poświęcił jej oddzielnego dokumentu. Po raz pierwszy zdarzyło się, że sobór ekumeniczny ujął liturgię całościowo, wskazując na jej założenia biblijno-teologiczne, jak również na jej aspekty celebracyjne i duszpasterskie . Rozpoczęcie soborowych obrad od dyskusji nad dokumentem o liturgii jest faktem niezwykle wymownym. Z jednej strony świadczy to o znaczeniu i miejscu liturgii w całej działalności Kościoła, z drugiej zaś o potrzebie jej odnowy oraz o konieczności przystosowania jej formy do zmieniających się warunków życia i duchowych potrzeb współczesnego człowieka. Jednym z istotnych elementów, „segmentów”, soborowej odnowy liturgii, rozłożonej na lata, była reforma roku liturgicznego i Kalendarza rzymskiego, która dokonała się zgodnie z założeniami soborowej Konstytucji o liturgii.