Człowiek staje się w pełni sobą, jeśli realizuje otrzymane od Boga wrodzone potencjalności zarówno na poziomie ludzkim, jak i duchowym. Mimo wielkich osiągnięć nauki, badacze nadal poszukują bardziej adekwatnych do współczesnych czasów i skuteczniejszych narzędzi oraz sposobów wdrażania nowych idei duszpasterskich w celu osiągnięcia jak najbardziej wszechstronnego rozwoju człowieka. Na gruncie poszukiwań naukowych zauważa się nadal brak szerszych opracowań dotyczących sposobów realizacji misji i posłannictwa Kościoła w tej dziedzinie. Wynika to m.in. z tego, że Kościół, troszcząc się o dobro człowieka, ciągle musi odpowiadać na znaki czasu i podejmować konfrontacje z aktualnymi warunkami społeczno-ekonomicznymi danych społeczeństw, nowymi odkryciami naukowymi oraz wymaganiami rozwojowymi człowieka. Autor rozprawy, na podstawie literatury przedmiotu oraz przeprowadzonej analizy badań empirycznych, podjął próbę wskazania kilku propozycji duszpastersko-pastoralnych, które mogłyby posłużyć integralnemu rozwojowi człowieka. Dotyczą one m.in. udziału w rekolekcjach, organizacjach religijno-społecznych, poradnictwie psychologiczno-duszpasterskim.