Feldmarszałek Erwin Rommel był najpopularniejszym niemieckim generałem w czasie II wojny światowej. Dowodzony przez niego Afrikakorps dotarł aż do Egiptu. Nawet brytyjski przeciwnik podziwiał odwagę "Lisa Pustyni" oraz jego zuchwałość na polu walki; przez długi czas uważano go za niepokonanego. Ralf Georg Reuth ukazuje Rommla jako człowieka, który swoją sławę zawdzięczał przede wszystkim narodowosocjalistycznej propagandzie; dowodzi, że jego rola w niemieckim ruchu oporu nie była wcale tak znacząca, jak sugerują dotychczasowe publikacje; przedstawia darzonego szczególnymi względami Hitlera feldmarszałka, który pozostał mu wierny niemalże do ostatnich dni, popełniając w 1944 roku na jego rozkaz samobójstwo. Postać i losy Erwina Rommla odzwierciedlają tragedię tamtych czasów, w których "Niemcy nie opuścili Führera nawet w obliczu zagłady, wierząc, że spełniają w ten sposób swój obowiązek wobec ojczyzny".