Witold Pilecki uczestniczył w walkach o niepodległość Ojczyzny w latach 1914–1918 i w wojnie z bolszewicką Rosją. Po wrześniu 1939 r. rozpoczął się czas jego wojennych i konspiracyjnych działań. W 1940 Pilecki przedstawił plan przedostania się do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz w celu zebrania informacji o jego funkcjonowaniu i zorganizowania ruchu oporu. Po ucieczce z obozu w 1943, służył w Kedywie KG AK. W Powstaniu Warszawskim walczył jako strzelec, później dowodził jednym z oddziałów zgrupowania Chrobry II. Do 1945 przebywał w niewoli niemieckiej w stalagu Lamsdorf i oflagu w Murnau. Jesienią 1945 rozpoczął zbieranie informacji o sytuacji w Polsce, w tym o żołnierzach AK i 2 Korpusu, więzionych w obozach NKWD i deportowanych przez Sowietów na Syberię. Prowadził również wywiad w MBP, MON i MSZ. Wielokrotnie ryzykował życiem. Dopisywało mu żołnierskie szczęście, aż do zmierzenia się z komunistyczną rzeczywistością powojennej Polski kiedy stał się ofiarą mordu sądowego.