„New York Times” Notable Book. Książka Roku „Telegraph”. Ona – dwustuprocentowa Szkotka, przekonana o swych nadprzyrodzonych zdolnościach odziedziczonych po gorącokrwistych Macdonaldach z Highlands. Kochająca zwierzęta, duchy i Afrykę. On – Anglik do szpiku kości, kierujący się zasadą: „Jeśli nie masz do powiedzenia nic miłego, lepiej w ogóle się nie odzywaj”, niewybaczający braku poczucia humoru i nigdy nieproszący nikogo o pomoc. Afryka była jego religią i bezlitośnie odebrała część duszy. Spotkali się na lotnisku. Od tego momentu zaczęła się ich wielka wspólna wędrówka naznaczona niemal samobójczym uwielbieniem dla tej ziemi. Kolejna po "Dziś wieczorem nie schodźmy na psy" książka Alexandry Fuller to pozbawiona sentymentalizmu, szczera i skrząca się czarnym humorem próba zrozumienia rodziców, którzy wybrali tak niezrozumiały dla innych los. "– To drzewo zapomnienia. Wszyscy wodzowie sadzą takie drzewo w swojej wiosce. – Pan Zulu zaprezentował silne ramię, uosabiając siłę drzewa. – Można je zasadzić ot tak, z jednej gałązki, ale jest takie mocne, że wyrośnie na drzewo. Podobno w środku mieszkają przodkowie. Jeśli pojawia się choroba lub jeśli męczą cię duchy, siadasz pod drzewem zapomnienia i przodkowie pomagają ci w kłopotach. – Skinął głową i zaciągnął się papierosem. – To prawda, wszystkie problemy i zmartwienia znikną. – Wierzy pan w to? – spytała mama, ale zanim pan Zulu zdążył odpowiedzieć, zbyła własne pytanie machnięciem ręki. – Ja wierzę. Wierzę w to w dwustu procentach. – Znów spojrzała w górę, w koronę drzewa, i uśmiechnęła się. – Panie Zulu, proszę przynieść mi moje składane krzesło – powiedziała. – Chyba dziś tutaj wypiję herbatę. – Pan Zulu wrócił do ciężarówki po krzesło mamy. Tata, wciąż osłabiony po przebytej malarii, leżał pod brezentową płachtą i patrzył, jak w czajniku na palenisku gotuje się woda. – Pani wybrała miejsce na dom – zaraportował pan Zulu”. Fragment "Dwa światy – chłodna Szkocja okrutnych przodków i gorąca, podzielona wojnami, ukochana Afryka, nie najlepsze miejsce na budowę domu. A jednak dom powstaje, historia pisze się zyskami i stratami, radością i bólem, wyjazdami i powrotami. Ta książka to otwieranie schowków pamięci, która u każdego z bohaterów funkcjonuje inaczej. Drzewo zapomnienia jest po to, żeby pamiętać." Zośka Papużanka "Trudno się jej oprzeć. Czarny humor, szczerość do bólu; to pozbawiony sentymentów portret relacji matki z córką oraz pełne życia wspomnienia." „Daily Mail” "Zabawna, wstrząsająca, rozliczeniowa książka. Rozpoczyna się niczym powieść Nancy Mitford, potem rozgrywa się iście sofoklejska tragedia, w końcu jednak czytelnik znajduje spokój i wraca do zdrowych zmysłów. W tym roku nie wydano bardziej fascynujących wspomnień. Mroczne i wspaniałe." „The Telegraph” "„Rozmowy pod drzewem zapomnienia” napisane są z humorem i głęboko osobiste, podobnie jak „Dziś wieczorem nie schodźmy na psy”; pojawiają się również bohaterowie i wspomnienia, dzięki którym ta pierwsza książka stała się bestsellerem." „Edmonton Journal” "Znów zanurzamy się w piękną, niebezpieczną, moralnie dwuznaczną opowieść o końcu Imperium Brytyjskiego, towarzysząc rodzicom autorki… Mieć do opowiedzenia świetną historię, a opowiedzieć ją dobrze, to dwie różne sprawy, i Fuller z pewnością się udało." „The Gazette” "Pełna pasji, zabawna i uwodzicielsko dramatyczna." „The Scotsman” "Proza Fuller jest tak piękna i sugestywna, że czytelnik poczuje, iż również siedzi pod Drzewem Zapomnienia. Wspaniały hołd oddany rodzicom i ziemi, którą kochają." „Booklist” "Afirmująca życie, piękna książka." „The Spectator” "Fuller pokazuje ów magnetyczny wpływ, jaki Afryka miała na kolonistów – kochali ją i byli do niej przywiązani. Autorka nie wyjaśnia do końca tego uczucia, bo zdecydowanie woli pokazywać niż tłumaczyć, ale za pomocą wydarzeń i anegdot z życia rodziny prezentuje następstwa oraz cenę, jaką koloniści musieli zapłacić za miłość do Afryki." „Wall Street Journal” "Wartka akcja, wciągająca i szokująca… Frapująca książka napisana z dziennikarską prawdą, uczuciem i klasą." „Daily Maverick” (RPA) "„Rozmowy…” bywają niepokojące, ale też zabawne. Pulsują życiem i miłością… Trafiają w sedno." „The New York Times” "Alexandra Fuller to pisarka niezwykła. Potrafi uchwycić nawet bolesne chwile, przedstawić kolejne sceny z wyczuciem i dawką humoru." „Pittsburgh Post-Gazette” "Intymna historia rodzinna rozgrywająca się w niezwykłym krajobrazie, opowiedziana z wyjątkowym uczuciem i stylem." „The Star Tribune” "Talent Fuller to przeplatanie rodzinnych wspomnień z historią Afryki… Sprawia, że chcielibyśmy zajrzeć także na kolejny rodzinny zjazd." „Financial Times”