Powieść z 1890 roku. Władysław Książek (1857–1897) używał pseudonimu Julian Łętowski. Był prozaikiem, dramaturgiem, poetą i dziennikarzem. Od 1879 roku mieszkał w Warszawie, pracował w redakcji „Echa”, a od 1882 roku – w „Słowie”. Był związany ze środowiskiem młodych konserwatystów. Popularność zyskał postromantycznym dramatem „Izrael na puszczy” (1880), wyrażającym uczucia patriotyczne przez metaforę biblijną. W dramacie „Firduzi” (1884), którego bohaterem jest poeta perski, autor usiłował rehabilitować poezję romantyczną. W swej twórczości nowelistycznej pod wpływem naturalizmu umieszczał akcję w środowiskach nizin społecznych, przede wszystkim warszawskiego Powiśla. Do najciekawszych należą nowele ze zbioru „Nowocześni bohaterowie” (1888). W późniejszych zbiorach nowel: „Na Bożym świecie” (1890), „Robakiewicz” (1892), „Stary mąż” (1893) czy w powieściach „Rywale” (1890), „Rogata dusza” (1893) zabrakło realiów społecznych, zamiast prawdy ukazywał pisarz idylliczne sielanki. Zainteresowanie tematyką orientalną, zaznaczone w dramatach, znalazło też wyraz w tomiku „Sonety i ghazele” (wyd. pośm. 1899), w którym autor posłużył się orientalną zwrotką – gazelem.