Współczesne myślistwo budzi wiele kontrowersji. Gdy niektórzy rozwijają prawdziwe zamiłowanie do polowań, inni kwestionują sens ich kontynuowania i domagają się zakazania lub ograniczenia przynajmniej pewnych ich form. W powszechnej świadomości zwyczaj polowania na dzikie zwierzęta jest raczej elementem przeszłości niż świata obecnego lub przyszłego. Mimo to łowiectwo jako praktyka społeczna nie zanika nawet w najwyżej rozwiniętych państwach. Ze względu na długie trwanie i zanik funkcji użytkowych zajmuje niszę działań „tradycyjnych”. W tej książce podjęłam próbę odpowiedzi na pytanie, dlaczego w świecie, w którym odrzucono tak wiele dawnych praktyk, tradycja polowań na dzikie zwierzęta jest podtrzymywana. Autorka podejmuje śmiałą próbę zrozumienia świata myślistwa, skupiając się na dyskursie łowieckim, który ma ujawnić ukryty sens polowania. Jest to podejście strukturalistyczne poszukujące pewnych schematów mówienia, pisania, a tym samym myślenia o myślistwie i samej Naturze (w tym o zabijaniu zwierząt). To podejście czerpie głównie inspiracje z antropologii kulturowej, w dziedzinie socjologii zaś zakorzenione jest w pracach Durkheima, szczególnie tych dotyczących związku schematów kategoryzowania świata ze strukturami społecznymi. Autorka czerpie także inspiracje i kategorie perswazyjne dla swego wywodu z etnometodologii i fenomenologii. prof. dr hab. Krzysztof Konecki