Niedługo po powołaniu do życia Organizacji Narodów Zjednoczonych narodził się pomysł stworzenia jednostki odpowiedzialnej za wspieranie współpracy międzynarodowej w dziedzinie kultury, sztuki i nauki, a także wzbudzanie szacunku dla praw człowieka bez względu na kolor skóry, status społeczny i wyznawaną religię. Inicjatywa podjęta przez Juliana Huxleya doprowadziła w konsekwencji do utworzenia w 1945 roku United Nations Educational, Scientifific, and Cultural Organization (Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury) – UNESCO. Jednym z głównych zadań nowego stowarzyszenia stała się ochrona światowego dziedzictwa kulturalnego i przyrodniczego. W tym celu ustanowiono specjalną listę, na którą wpisywane są obiekty o unikatowym charakterze kulturowym bądź przyrodniczym – te szczególnie cenne i o wyjątkowych walorach, a także reprezentujące różnorodność kulturalną i bogactwo natury wszystkich regionów świata. Otoczenie ich opieką ma za zadanie ochronę przed zniszczeniem oraz zachowanie w możliwie niezmienionej postaci dla przyszłych pokoleń. Obecnie na Liście światowego dziedzictwa kulturalnego i przyrodniczego znajduje się 936 obiektów, w tym 725 kulturalnych, 183 przyrodniczych i 28 mieszanych, czyli kulturalno-przyrodniczych, w 153 krajach. Decyzje o umieszczeniu kolejnych obiektów lub miejsc na liście podejmowane są raz w roku przez Komitet Światowego Dziedzictwa, składający się z przedstawicieli dwudziestu jeden państw. Warunkiem wpisania obiektu na listę jest spełnienie jednego lub kilku kryteriów, stanowiących o wyjątkowości. Brane są pod uwagę przede wszystkim: autentyczność, reprezentatywność i uniwersalny charakter. Lista jest cały czas rozszerzana o nowe miejsca.