Próbę usystematyzowania relacji pomiędzy lekarzem a jego pacjentem podjęto po raz pierwszy już wraz z tworzonymi od XIX wieku kodeksami deontologicznymi. W Zasadach obowiązków i praw lekarzy z 1884 roku w dziale Słuszne wymagania lekarza od publiczności pojawiają się dwa istotne zapisy: pierwszy – dotyczący zasad, sposobu i obowiązku informowania pacjenta o jego stanie oraz drugi – głoszący konieczność bezdyskusyjnego poddania się pacjenta bezwzględnej woli lekarza.