Rozprawa Jacka Mydli podejmuje zagadnienie recepcji dzieł Williama Szekspira we wczesnym gotyku angielskim. W kolejnych rozdziałach Autor szczegółowo omawia temat inspiracji szekspirowskich, które odnajduje w literaturze powstałej w latach 1764–1800. Mydla zaczyna od nakreślenia kontekstu historycznoliterackiego, który towarzyszył pojawieniu się gotyku w literaturze, by następnie przedstawić adaptacje i przetworzenia sztuk Szekspira oraz kwestię gotycyzacji poety (czyli przyswojenia jego dzieł przez zmieniające się kanony). W tym miejscu analizie zostały poddane fascynacje elementami nadprzyrodzonymi, które znalazły swoje odzwierciedlenie w sztukach Szekspira (m.in. na przykładzie Hamleta). Sporo uwagi poświęcono także manifestom programowym Horacego Walpole’a i Ann Radcliffe, które w opinii literaturoznawców zapoczątkowały gotyk literacki. Autor przytacza również szereg przykładów zapożyczeń językowych, które określają zakres literackiego przywłaszczenia u wybranych autorów opisywanej epoki (motta, cytaty, aluzje słowne oraz imiona postaci). W dalszej części pracy Autor prezentuje te dzieła Szekspira, które w sposób szczególny ulegały procesowi zawłaszczenia. Definiując pojęcie gotyckości literackiej, omawia związki między gotykiem a tragedią Szekspirowską, odwołując się przy tym do wybranych przykładów. Na podstawie analizy Romea i Julii oraz Cymbelina opisane zostały związki między komedią i romansem Szekspirowskim oraz romansem gotyckim. Monografia jest pozycją wyjątkową i w bardzo obszerny sposób prezentującą zjawisko ulegania gotycyzacji dzieł Szekspira.