Narratorka Świętej nocy podejmuje swą opowieść w miejscu, gdzie zakończyła się poprzednia książka marokańskiego autora, Dziecko piasku. Tam androgyniczna postać Ahmeda/Zahry była bohaterką i zarazem jednym z narratorów snujących opowieść o dziewczynie uwięzionej w społecznej roli mężczyzny. Rozdarta między dwie tożsamości, badała ich granice, zuchwale poszukiwała odpowiedzi na pytanie, kim naprawdę jest. Tu Zahra powraca już wewnętrznie scalona, pewna swej kobiecości, poszukująca dla siebie spełnienia i wolności. Kiedy dziewczyna, przepełniona nienawiścią i goryczą, ucieka z domu, wkracza w świat zmysłów i zakazanych doznań. Ciekawość i pragnienie eksploracji zawiodą ją bardzo daleko, w rejony, których istnienia wcześniej nie podejrzewała... Język Ben Jellouna ma potężną moc stwarzania zapadających w pamięć obrazów, przede wszystkim jednak zawiera niezwykły ładunek poezji. W Świętej nocy poetyckość idzie w parze z baśniową strukturą i transgresyjnym charakterem opowieści, tworząc jedyny w swoim rodzaju tekst o uniwersalnym przesłaniu. W 1987 roku autor otrzymał za tę powieść Nagrodę Goncourtów i był wtedy pierwszym pisarzem pochodzącym z Maghrebu wyróżnionym tą prestiżową nagrodą.