Święty Emeryk – syn węgierskiego króla Stefan Wielkiego – jest niewątpliwie postacią historyczną. Jego działalność zamyka się w krótkim okresie dwóch lub trzech dekad pierwszej połowy XI wieku. Podobnie jednak jak wielu innych władców wczesnego średniowiecza stał się on bohaterem funkcjonującym w sferze „baśniowych” opowieści, przez pryzmat których wielcy i maluczcy ówczesnego świata postrzegali przeszłość oraz teraźniejszość. W konsekwencji „mityczny heros” zastąpił – przynajmniej w pewnym stopniu – człowieka z krwi i kości. Na kartach prezentowanej biografii autor zamierza przybliżyć oba oblicza świętego Emeryka. Ukazano w niej dzieciństwo oraz młodość księcia, a także okoliczności jego niespodziewanej śmierci. Z perspektywy polskiego czytelnika największe zainteresowanie może wzbudzić rozdział poświęcony świętokrzyskiej legendzie, która opowiada o pobycie węgierskiego królewicza w Polsce. Wiele uwagi autor poświęcił również zagadnieniu jego tytulatury – dux Ruizorum et Sclavoniae. W książce przedstawiono ponadto problematykę kultu świętego Emeryka – uchodzi on między innymi za patrona dziewictwa – w średniowiecznej Europie (w tym na terenie naszego kraju).