Szczur odgrywa w ludzkim życiu wiele ról. Kiedy jest przedmiotem podziwu, przebywa zwykle w klatce, na wystawie lub w laboratorium (gdzie często opisywany jest jako bohater lub męczennik nauki). W naturze lub na marginesie życia ludzkiego jest często nienawidzony, budzi odrazę, jest zwalczany jako szkodnik. Można powiedzieć, że w obydwu przegrywa. Ale szczur wciąż walczy. Niełatwo nad nim zapanować, a jego autonomia rozciąga się poza fizyczny świat potrzeb żywieniowych i mieszkalnych; gra centralną rolę w kulturze człowieka, a czasem jest w niej elementem zaburzającym. Mamy dla niego miejsce w klasyfikacjach królestwa zwierząt, lecz jego znaczenie przekracza jego pozycję, jest niewspółmiernie wielkie w stosunku do jego rozmiarów. Pisano o nim, że jest bratem bliźniakiem człowieka; historię ich wzajemnych stosunków kryje mrok. Tak naprawdę szczur przedstawiany bywał jako upodlenie ewolucji. Jeśli ktoś patrzy na człowieka i spogląda wstezc, nie widzi małpy, lecz szczura. (...)