Szmira to niezwykle kunsztowny pastisz stylów i konwencji spotykanych w brukowej prozie. Bukowski obnaża tu żałosną nijakość osaczającej nas wszędzie kultury masowej; czyni to w sposób tak brawurowy i wręcz hipnotyzujący, że doprawdy trudno się od książki oderwać. Cała ta komiksowa prawie maskarada zachowuje przy tym wszystkie zalety stylu Bukowskiego (choć nie stroni on i od autoparodii): wewnętrzną spójność i niesłychanie celne, aforystyczne skróty.