Krasiński pisał całym sobą przez całe życie. W większości do szuflady. Wydawał utwory pod pseudonimami, kryptonimami lub bezimiennie. To bodaj najromantyczniejszy z naszych romantyków. Świadomie modelował swoje życie na wzór literatury. Pragnął rzeczywistość wtłoczyć w ramy poezji, kształtując ją w zgodzie z założonymi ideami. Chciał wykreować świat piękniejszy od prawdziwego. Nadać mu charakter ewangeliczny, prawy, głęboki, uduchowiony, także w swej zmysłowości. To romantyzm jakby w czystej postaci zarówno w przestrzeni tematów, idei, problematyki, jak i na obszarze języka. Ponadto Zygmunt Krasiński - jak napisał Paweł Hertz we Wstępie do „Not i uwag” w przygotowanej przez siebie edycji - „był może najprzenikliwszym z obserwatorów życia europejskiego, jacy kiedykolwiek pisali po polsku, a zarazem najrozważniejszym chyba, na miarę nie tylko swoich czasów, świadkiem przemian życia polskiego, świadomym ich znaczenia i skutków”. Pragniemy przywrócić naszej kulturze właśnie Krasińskiego romantyka: poetę, pisarza i myśliciela tworzącego w rytm epoki, którą ucieleśniał i która przez niego przemawiała. Pragniemy przypomnieć i Jego, i epokę bez współczesnych nam ideologicznych nadinterpretacji czy skaz politycznych. Mirosław Strzyżewski