Historia powstania niezwykłego filmu, laureata nagrody Alfreda Bauera na Berlinale 2009. "Tatarak", film oparty na opowiadaniu Jarosława Iwasz­kiewicza, jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy, wydaje się na początku subtelną i wzruszającą historią o niemożliwej miłości, jednak reżyser Andrzej Wajda idzie dalej, tworząc wielowymiarową opowieść o miłości, która przy­chodzi za późno, i o śmierci, która zawsze przychodzi za wcześnie. Marta (Krystyna Janda), kulturalna kobi­eta w średnim wieku, która jest żoną zapracowanego, powszechnie szanowanego doktora (Jan Englert) z małego miasteczka, nie wie o tym, że jest śmiertelnie chora. Od lat opłakuje śmierć swoich dwóch synów, którzy zginęli w powstaniu warszawskim. Pew­nego dnia Marta poznaje znacznie młodszego od sie­bie mężczyznę, prostego robotnika Bogusia (Paweł Szajda), który oczarowuje ją swoją młodością i niewinnością. Ich spotkania na brzegu rzeki porośniętej tatarakiem są naznaczone wzajemną fascynacją dwóch istnień, z których jedno zmierza do przedwczesnego końca, drugie zaś wkracza dopiero w dojrzałość. Jednak los obchodzi się z nimi okrutnie… To dopiero pierwsza warstwa historii, bo "Tatarak" to również film otworzeniu filmu, a główna bohaterka jest nie tylko fikcyjną Martą, ale i aktorką, która ją gra. Andrzej Wajda wplótł w opowiadanie Iwaszkiewicza autentyczne monologi Krystyny Jandy na temat przedwczesnej śmierci jej męża, cenionego operatora Edwarda Kłosińskiego, któremu film jest dedykowany. W ten sposób obie kobiety – Krystyna i Marta – zlewają się w jedną głęboko zranioną istotę, która musi znaleźć w sobie siłę i poradzić sobie z perspektywą nieuniknionej śmierci. Album zawiera opowiadanie Jarosława Iwaszkiewicza, unikatowe zdjęcia z filmu, wypowiedzi Andrzeja Wajdy i Krystyny Jandy, wywiad z Marią Iwaszkiewicz, córką pisarza, i posłowie prof. Andrzeja Gronczewskiego. Od 24 kwietnia 2009 zapraszamy do kin na film „Tatarak" w reżyserii Andrzeja Wajdy. Zaczynałem pierwszy film, mając 27 lat, kiedy żyliśmy wszyscy – jak mi się wtedy wydawało – tylko naszym filmem, a życie było tylko dodatkiem do pracy. Dziś wiem, że oddając się bez reszty roli w filmie, aktor pozostaje sobą i nic, żadna iluzja, nie zastępuje mu rzeczywistości. Andrzej Wajda Oddałam temu filmowi moją historię. Decydując się na to, nie wiedziałam, jaki będzie rezultat artystyczny, ale przyznam, że było to dla mnie mniej ważne. Film powstał. Jest skończony. Niezależnie od tego, jak zostanie przyjęty, nie żałuję. Coś, co było dla mnie najcenniejsze, zostało zarejestrowane na zawsze. Na zawsze. Między innymi dlatego, że jest to film Andrzeja Wajdy. Nie ma drugiego reżysera na świecie, któremu bym tak zaufała. Krystyna Janda