Książka jest poświęcona jednej z najistotniejszych tendencji we współczesnym teatrze - tendencji do eksponowania realności w spektaklu kosztem jego iluzyjności. Autor, przyglądając się najważniejszym zjawiskom w dwudziestowiecznym teatrze, obnaża głęboki kryzys wiary w iluzję. O ile dawniej artyści sceny wierzyli w możliwość dotarcia do prawdy o świecie za pośrednictwem iluzji realności, o tyle współcześni twórcy - na przykład Grotowski, Kantor czy Nekrošius - odrzucają iluzję jako synonim kłamstwa, oszustwa, tworząc utopię zbliżenia teatru do realnego świata.