„Związków poezji z samotnością nie sposób ograniczyć do tropienia tematu, do sposobów wyrażania samotności jako sytuacji egzystencjalnej ani do refleksji nad jej istotą i sensem.” – pisze Joanna Kisiel. I, jak zastrzega, nie szuka wierszy poświęconych samotności. O wiele bardziej interesują ją utwory, które pozornie dotykają innych zagadnień, a samotności dotykają niejako mimochodem. W książce znalazły się rozważania o poezji współczesnej: wierszu Jana Lechonia, utworach Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, dwóch wierszach: Jarosława Marka Rymkiewicza, Stanisława Barańczaka, Ryszarda Kapuścińskiego, ale także utworach: Feliksa Netza, Aleksandra Rybczyńskiego i Pawła Sarny. Jak pisze J. Kisiel: „Podejmując wysiłek lektury, która także jest przecież projektem tożsamościowym, trafiamy wciąż w te same miejsca, błądzimy w labiryntach luster i uporczywych analogii. Tym sposobem książka traktująca o bardzo odległych od siebie autorach i jakże różnych poetyckich dokonaniach zyskuje wewnętrzną spójność w porządku czytania, w świadomości interpretatora, w której krzyżują się odlegle szlaki i różnorodne lekturowe tropy.” Lektura, do której zaprasza czytelnika badaczka, to podróż w głąb człowieka, jego wrażliwości..., wyznaczona naukową rzetelną analizą i niebanalnymi konkluzjami.