Opowiadanie obyczajowe osadzone w nieokreślonym miejscu i czasie. Świetnie opowiedziana historia człowieka posiadającego moc uzdrawiania, który został porwany ze swojego miejsca zamieszkania, by stać się zabezpieczeniem dla władcy Wermodu i wszystkich ludzi zamkniętych wraz z jego rodziną na zamku przed wszechobecną zarazą, dziesiątkującą mieszkańców kraju. Uzdrowiciel — Wiwan — ma dar odczuwania nastrojów, czuje wyraźnie, gdy coś się złego dzieje w jego otoczeniu, wysysając z niego chęć do życia. Jego przeznaczeniem jest ratowanie innych, dawanie im nadziei i podnoszenie z upadku. W zamku ogarnął go mrok zła, knowań, skrytych mordów. Wszystko to doprowadziło go na skraj wytrzymałości. Na szczęście na ratunek przybył jego brat, Pafian. Zbieg różnych okoliczności wciągnął w wir ratowania najważniejszego wówczas człowieka kraju innych ludzi. Autorka zaangażowała w ten akt ratunkowy ludzi z… Domu Rozkoszy, tamtejszego domu publicznego. Stali się najwierniejszymi przyjaciółmi Wiwana. Dzięki nim uzdrowiciel odzyskał godność i uratował życie. Życie poza zamkiem to najczarniejszy scenariusz dla ludzkości. Zaraza odbiera poczucie człowieczeństwa. Słabe psychicznie jednostki stają się bandytami i mordercami. Dla ratowania swojego życia chcą poświecić innych, objawiają się w nich najgorsze uczucia, zezwierzęcenie, dążenie do zaspokojenia swoich żądz. Niełatwo samemu jest przetrwać to piekło, zachowując poczucie swojej godności i unosząc cało życie. Bohaterowie walczą, odnajdując w najmniej oczekiwanych momentach przyjaciół wśród niespotykanych grup ludzi i szlachetność tam, gdzie najmniej się tego spodziewają.