Diagnostyka chorób przyzębia, określanie rokowania, planowanie leczenia i monitorowanie jego skuteczności opierały się do niedawna wyłącznie na badaniu klinicznym wspomaganym ewentualnie zdjęciami radiologicznymi. Na podstawie badania periodontologicznego, prowadzonego przy wszystkich lub tylko wybranych zębach, można także obliczać uśrednione wskaźniki stanu przyzębia, które wraz z indywidualnymi wartościami maksymalnymi oraz rozmieszczeniem zmian patologicznych w obrębie jamy ustnej stanowią podstawę rozpoznania. Analiza wartości wyjściowych wskaźników, a następnie monitorowanie ich w trakcie wstępnego leczenia chorób przyzębia pozwala także określić, u których pacjentów wskazane/uzasadnione jest podjęcie leczenia chirurgicznego.