Córka Stefana Żeromskiego opowiada o ojcu, rodzinie, przyjaciołach, fascynacjach artystycznych. Anegdoty, wzruszenia, barwny obraz dwudziestolecia międzywojennego i klęski września 1939 roku przeżytej w oblężonej Warszawie. Być córką Stefana Żeromskiego, znaczyło w Polsce nie mniej niż nosić tytuł książęcy. I myślę, że gdyby nawet nazwisko to dziedziczyła istota najskromniej wyposażona przez los w przymioty ciała i ducha, już sam fakt noszenia go przydałby dostatecznego blasku jej istnieniu. A co dopiero mówić o Monice Żeromskiej, osobie obdarzonej nie tylko talentem malarskim, ale też niezwykłą i bardzo oryginalną urodą, żywym temperamentem, dowcipem i fantazją, a na domiar, jakby tego wszystkiego było jeszcze mało, wyposażonej we wspaniały dar gawędziarski, co znalazło wyraz nie tylko w rozmowach, ale także we wspomnieniach, opublikowanych w latach 90. przez wydawnictwo "Czytelnik". Julia Hartwig, "Tygodnik Powszechny".