13-letni Jaś mieszka na zwykłym osiedlu, ma brata i siostrę bliźniaczkę, którzy chodzą do szkoły, jeżdżą na wakacje i grają w siatkówkę lub bawią się na trzepaku. Jaś tego nie robi. Nie chodzi, nie mówi, nie wyjeżdża i nie śmieje się głośno, choć czasami miałby na to ochotę. Zdaniem lekarzy powinien już dawno umrzeć, ale ciągle żyje, choć może tylko siedzieć, patrzeć i myśleć. Potrafi też kochać. Czasem jego myśli mają taką moc, że ludzie są im posłuszni. Poruszająca, mimo że lekka i czasem zabawna, opowieść Jasia każe inaczej spojrzeć na getto ludzi niepełnosprawnych. Autorka, niegdyś dziennikarka "Gazety Wyborczej", obecnie sekretarz redakcji "Przekroju", przyznaje, że do pisania skłoniły ją własne doświadczenia. Chciała obejrzeć świat oczami swojej chorej od urodzenia siostry. Książka ukazała się po raz pierwszy w 2003 roku. Zdobyła wyróżnienie w konkursie polskiej sekcji IBBY, a w 2006 została wpisana na międzynarodową listę Białych Kruków (White Cravens 2006).