Te słowa zgubiły wielu z nich. Jerzego, Zygmunta, Alberta… Wydawało im się, że jeśli się napiją, będzie łatwiej. Samotność nie będzie tak bolała, przełożeni nie będą aż tak dokuczliwi. Myśleli, że to dobry sposób na oswojenie świata, na walkę z kompleksami. Czysta wódka duszy nie plami, więc to nie grzech wypić za czyjeś zdrowie. Zaczynali od kieliszka. Później była szklanka. Na koniec miarą były już tylko butelki. Co z tego, że ludzie widzą? Przecież ksiądz też jest człowiekiem. Co z tego, że po pijaku siadali za kierownicą? Wielu tak robi. Co z tego, że pijani sprawowali sakramenty? Każdemu się zdarza przyjść do pracy "na bani". Wyznania księży alkoholików to niezwykłe historie kapłanów wychodzących z piekła alkoholizmu. To świadectwo zmagania się z demonami, które opanowują duszę chorego człowieka – "lekarstwo na samotność" jeszcze bardziej oddalało od ludzi. Sposób na problemy z przełożonymi problemów nie rozwiązywał. Te wyznania to opowieść o tym, jak bardzo ludzką duszę plami właśnie czysta wódka.