„RELIGIOZNAWSTWO – KLASYKA I WSPÓŁCZESNOŚĆ” Celem serii jest prezentacja przekładów nieobecnych w Polsce lub mało znanych klasycznych tekstów religioznawczych. Zamierzamy prezentować w szczególności rozprawy o przełomowym znaczeniu dla ugruntowania się badań nad religiami, wybory tekstów ukazujące specyfikę metodologiczną powstających w XIX wieku nauk o religii, kształtowanie się ich terminologii, różnorodność metod i podejmowanych problemów badawczych. Przede wszystkim publikowane będą opracowania, które zadecydowały o powstaniu i charakterze religioznawstwa, a w dalszej kolejności – teksty pokazujące zmiany tendencji badawczych i nowe obszary zainteresowań. W przygotowaniu między innymi wybory tekstów Friedricha Maxa Müllera, Natana Söderbloma, Gustava Menschinga, Rudolfa Otto. "W sposób najogólniejszy religią nazywa się związek między człowiekiem oraz ponadludzką mocą, w którą człowiek ten wierzy i od której czuje się zależny. Związek ten wyraża się w specyficznych uczuciach (zaufanie i strach), wyobrażeniach (wierzenia) i praktykach (modlitwy, kult, w tym w szczególności ofiara, ale także wypełnianie moralnych nakazów). Przez religię rozumie się sposoby oddawania boskiej czci, właściwe dla rozmaitych plemion, narodów bądź innych wspólnot. Historia religii zajmuje się nie tyle opisem i charakterystyką wszelkich znanych nam religii w określonym porządku (hierografia wąskim sensie, albo ogólna historia religii), ile stawia sobie za zadanie wykazać, w jaki sposób religia w ciągu stuleci objawiała się i rozwijała u różnych ludów i w różnych rodzinach ludów, a za ich pośrednictwem w całej ludzkości." C. P. Tiele, Kompendium der Religionsgeschichte