WSTĘP Pierwsze prace konserwatorskie przy malowidłach ściennych polegały głównie na likwidacji widocznych objawów zniszczeń. Prace te najczęściej wykonywano bez głębokiej analizy czynników destrukcyjnych oraz bez pełnej znajomości techniki wykonania obiektów. Z biegiem czasu konserwacja zabytków i dzieł sztuki stała się dziedziną porównywaną do medycyny, gdzie rozpoznanie kondycji obiektu jest działaniem kluczowym dla zapewnienia dalszej jego egzystencji. Obecnie dąży się do uzyskania jak najszerszej wiedzy na temat budowy obiektów, ich stanu zachowania i przyczyn destrukcji. Zastosowanie jedynie wizualnej oceny obiektów sprawiało, że przez wiele lat konserwatorzy mieli trudności z precyzyjnym określeniem zakresów ingerencji konserwatorsko-restauratorskich przed podjęciem nowych prac. Problemem był również wybór miejsc, z których należało pobierać próbki do badań fizykochemicznych. Niejednokrotnie pobierano próbki z partii odpowiadających ingerencjom restauratorskim, co dawało błędny obraz technologii i stanu zachowania obiektu. (...)