Debiutancki tom Agnieszki Mirahiny to propozycja oderwania się i spojrzenia z lotu ptaka i żabiej perspektywy "na wszystkie fronty tego świata". Nazwy, rekwizyty i epoki wymieniają się w wielkim tempie, w widmowym świetle i radiowym zgiełku błyskają nieznane pejzaże, aktorzy niby już zgrani, a jednak postawieni pod murem tej trochę wściekłej, nieokiełznanej jeszcze konwencją poetyki. Według Andrzej Sosnowskiego w tych wierszach jest "charakterystyczna bezceremonialność, niekłamana szorstkość, przyjemna szybkość i swobodny impet."