Rzeczywistość obozowa była dotąd przedstawiana jako uosobienie sprofanowanych relacji międzyludzkich, podporządkowanych wyniszczającej pracy czy realizowaniu masowej Zagłady. Innymi słowy, dotychczasowe opisy rzeczywistości obozowej podkreślały całkowite zeświecczenie życia uwięzionych. Niniejsza książka proponuje zupełnie nowe odczytanie wspomnień obozowych, odnajdując w nich zapis rytuału przejścia, którego doświadczali przybyli do obozu. Taka perspektywa sugeruje, że w przypadku analizowanych relacji do czynienia mamy ze świadectwem swoiście zdeformowanego sacrum, a opisywany świat w pełni poddany był specyficznej obrzędowości, ustanawiającej wszelkie aspekty obozowego życia i śmierci.